เรื่องเล่าจากหอพักผดุงศิลป์ เมื่อสมัยปี 2508-2509

รูปทรงหอพักสมัยก่อน ยุครุ่น 20 กว่า ๆ จนถึง 30 กว่า ๆ เป็นอาคารไม้สองชั้น รุ่นพี่เคยเล่าให้ฟังว่ามีความอบอวลด้วยมิตรภาพระหว่างเพื่อนยากจะลืม อดก็อดด้วยกัน อิ่มก็อิ่มด้วยกัน แบ่งกันกินแบ่งกันใช้ ใครที่แปลกแยกก็จะไม่มีเพื่อน พี่ประวิทย์ ตัณฑ์ทวี ศิษย์เก่าแม่โจ้ รุ่น 30 เคยเล่าให้ผมฟังว่า หอพักที่พวกเราอยู่มีหน้าตาเหมือนกันทุกหอ จะต่างกันเพียงชื่อของหอพักเท่านั้น แรก ๆ ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนแม่โจ้ จากเพื่อนใหม่นั้นสนิทเป็นเพื่อนเก่าอย่างรวดเร็ว คนที่เคยเห็นแก่ตัวก็มาปรับตัวได้ที่แม่โจ้ อย่างเช่น ไฟจากตะเกียงดับลง ความมืดเข้าครอบคลุม ในท่ามกลางความมืดและเงียบสงัด กลับได้เสียงกรอบแกรบ ๆ นั่นเพื่อนกำลังแอบกินขนมคนเดียว วันต่อก็เจอแก้เผ็ดเจอเพื่อน ๆ แอบค้นตู้และขนมภายในตู้ก็ถูกขโมยไปจนสิ้น บางคนน้ำมันจากตะเกียงที่ใช้อ่านหนังสือ ชอบปฏิเสธเพื่อนเวลาขอยืมน้ำมันแต่ชอบปฏิเสธว่าหมดแล้ว ปรากฏว่าในคืนต่อมาเจ้าของกลับโวยวายเมื่อตะเกียงจุดไม่ติดทั้ง ๆ ที่เขย่าตะเกียงดูก็รู้สึกว่าน้ำมันเต็ม แต่หารู้ไม่ว่าเพื่อนแอบขโมยน้ำมันไปแล้วเยี่ยว (ปัสสาวะ) มาใส่ตะเกียงแทน หรือในยุคนั้นกางเกงยีนส์ ใครมีถือว่าเท่มาก รองเท้าใหม่ ๆ ก็ต้องระวังซักแล้วต้องนั่งเฝ้าให้ดี เผลอเป็นไม่ได้เพื่อนแอบขโมยไปใส่ในเวียง (เพื่อนก็อยากหล่อเหมือนกัน ยืมไปใส่ในเวียงสักวัน จะอะไรกันนักหนา 555) นี่เป็นเสี้ยวหนึ่งของเรื่องเล่าจากพี่ประวิทย์ จากความทรงจำเก่า ๆ ที่ “หอพักผดุงศิลป์” วิทยาลัยเกษตรกรรมเชียงใหม่ ในปี พ.ศ. 2508-2509

Read More